— А! добры вечэр!— абярнуўся да яго Васіль. Ён сумыслу паказаў від, што толькі цяпер заўважыў яго.
— Калі гэта, Васіль, вочы перэсталі служыць табе?— спытаў лясьнік.
— А с таго часу, як ты пачаў насіць сурдут с касьцянымі гузікамі і боты з блішчастымі халявамі,— атказаў Васіль.
— А ты дык надта паразумнеў, як скінуў лапці і ўзлажыў бацькавы боты. Мусіць мае касьцяные гузікі табе вочы колюць?
— А колюць, браце; бо я замечаў, калі хто ў сабе нічога не мае, дык той на сябе цацкі начэпляе.
Лясьнік устаў, пусьціўшы меж вушэй Васілёвы словы і сказаў:
— Добраноч, Ганна!
— Будзьце здаровы.
— Чым мела тут з Васілём лізацца, пашла-б лепей бацьку торбу на дарогу пашыла, — сказаў лясьнік, адышоўшы крокаў пяць, і засьвістаў якуюсь польку.
— Свішчы, свішчы!— сказаў Васіль:— паглядзі ідзі, ці цэлы капцы, а то дарма хлебам кормюць цябе.
— Цябе-б паставіць на мейсцэ капца, то не так скора выцягнулі-б, бо ты доўгі, як шнур,— адсекся лясьнік ужо здалёк.
— Лепей сам стань там, аднак вакансія ёсць!— гукнуў у сьлед яму Васіль і громка зарагатаў.
