Гэта старонка не была вычытаная
A kalī kumōk pryszōŭ:
Sztob mużykā nie naszōŭ:
Słała Mikitu u les;
I tam jahō turnūŭ bies!
Byle ŭ-łasku jéj papāść
Iszoŭ, biednyj, choćby kraść!…
....
Da jaszczōż nia-ŭ-tōm kaniēc!
Atkūl iszła pad wieniēc,
Attūl, każy ŭżō nikoli,
Cerkwi nie widała boli.
I, jak mnie Marta kazała,
Czortu duszu zapisała.
Da czort to byŭ iz czarciēj!
Mudrahēl niejkij, zładziēj! —
Tak jon jej wierna służȳŭ:
Hdzie ni paszła, pry niej byŭ;
Szto chacieła, to kupīŭ;
Mużykā jak moh durȳŭ,
A żōneczce spahadāŭ,
Usiāczyna padsuwāŭ;
Pakūl duszȳ nie pajmāŭ!
