Гэта старонка не была вычытаная
Mikitaż tahō nia czuić,
Szto janā tak hamanuić.
Jon-ta nia mnoha i piŭ,
Da czort s pantaliku zbiŭ!
Każy, tak horka upiŭsia:
Szto, i z noh użō zwaliŭsia,
Abślūniŭsia — ubluwaŭsia —
Pakīń jahō! sztob praspaŭsia!
Mikīcichaż, nie pjanā;
Da ŭżō czōrtawa janā!
Zachacieła: jak-ni-būdź,
Sztoby Boha abmanūć!……
A czort, i Boha mudrēj!
Na ŭsiō prydumaŭ zaciēj!…
(K’ jamūż trudna raz papāść.)
Na sztoż byłō muża klaść?!…
Wić ksiądz Falkoŭśkij kazāŭ:
Szto, Boh klaść nie prykazāŭ.
Bo, chto choczyć druhīch klaść,
I każȳć: sztob ty prapāŭ!
Możeć i samże prapāść.
A usīm takīm, ciapiēr,
Wot: z Mikīcichi prymiēr.
