Старонка:Novaja ziamlia 1923.pdf/198

Што ня ў свой час ідзе забава.
Дрыгучы блеск вакол гуляе
І цьму адгэтуль адганяе
І піша здольныя малюнкі
І фарбаў розныя гатункі
Па тоўстых хвоях раскідае,
Дзівоты чараў выяўляе.
Сядзяць паны, як страхі тыя,
А міны важныя такія,
Ўсе няпрыступны і ўсе горды,
Рашучы погляды і цьвёрды,
А ў кожным слове, ў кожным руху
Відна зьнявага да «пся юху».
«Пся юхі»-ж ім усяк слугуюць
І для вячэры стол гатуюць,
Ў агонь бярвеньні падкідаюць
І прад панамі выдыгаюць.
І вось за стол паны садзяцца,
Ім заманулась частавацца:
Кілішкі «вудкай» наліваюць
І чаркі з чаркамі стыкаюць,
Жуюць смажэньне і вяндліну
І хваляць добрую часіну.
А «вудка» больш разьвесяляе:
Пан равізовы зачынае:
«Ешчэ польска не згінэла,
Покі мы жыемы».
Паны адны перад другімі
Шыкуюць жартамі сваімі,
Свой розум, гонар выстаўляюць
І дубальтоўкі выслаўляюць,
Ракоўскі, злосны з лясьнікамі,
Зусім ня той цяпер з панамі.
Паны ў хвальбе ня зналі меры,
Самім сабе ня мелі веры,
Ды пра лганьнё сваё маўчалі,
Не падсяваючы ўсе лгалі.
— А я, — тут Сьвіда выступае,
Ён вус угору падымае
І панству кідае з запалам: —
Седм вількув забіл едным стржалам!»
Паны на момант слупянеюць,