|
Якраз на самым рассьвітаньні
Міхал вярнуўся з пахаваньня;
Вайшоў у хатку, распрануўся,
Зяхнуў і смачна пацягнуўся,
Бо цэлы дзень праталачыўся
І, ноч ня спаўшы, утаміўся;
І цела соладка нейк ныла, —
Ўсё адпачыць яго хіліла.
І жонка тут не прыставала,
Пра сёе-тое распытала,
Ўздыхнула раз, другі па пану.
— Ну, сьпі, а я хіба ўжо ўстану. —
І маці стала адзявацца,
Каб за работу тую брацца;
Пайшла, каровак падаіла,
Картофлі сьвіньням перамыла.
Тымчасам сонейка, з-за лесу
Зьняло цямраную завесу;
Праменьні, стрэлы залатыя,
Макушы лесу прабіваюць
І блескам-зьяньнем высьцілаюць
Нябёсаў багны патайныя.
Ў чародах сьветаў нязьлічоных
Нерасчытаных, неадмкнёных,
Людзкі наш лёс — былінка поля,
Пылок нязначны — наша доля,
А нашы радасьці і сьлёзы,
Надзеі сьветлыя, пагрозы
|
