„To kacháńnia, pry čárce, wiali da dnia biéła,
„Tož kóžnamu padwóda byłá ŭžo hatowa,
„Wiaźci ŭ chátu praspácca, kab napačáć znówa,“
Prašlí niéskalka światlíc, — Harwáz błudzić wókam,
To na ściény zámkowy, na strop hlánie bókam;
Dobra, ci zła pryhoda, ŭ mýśli jamu stáła,
Báčycca kazáć chóče, što usió prapáła!
Machnié ŭ smucie rukámi, kačnié hałowóju,
Zdajécca i ŭspamínak jamu ŭžo mukóju;
Chaciéŭby prahnáć usié z haławy bylícy.
Až stali u lustrawój na harý światlícy.
Iz wýdziartych tam lustraŭ wisiáć tólka rámki,
Wókny biez abałónak, a dźwiéry biez klámki.
Tutka stáry prystáŭšy uzdychnuŭ ciažéńka,
Zakrýŭ jon twar rukámi, miež páłcaŭ slazéńka
Wýkaciłaś, — až hráfa slazmi zašłó wóka,
I nastáła miež ími cichaść tam hłybóka; —
Až rázam krýknie stáry, patráššy rukámi,
„Niemaš zhódy Saplícam, niamá z Haréškami!
„A u pána Haréškaŭ pływié kroŭ pa máci
„Łaŭčynie[1]; — Stólnik blíski swaják hrafśkaj znáci:
„Janá ródzicca z dóčki jásna Kaštalána,
„Katory, jak wiédama, dziádźka majhó pana.
„Pasłuchaj, pan, swajakóŭ niaščásnych bylicý,
„Katóra stałaś námieś u hétaj światlicy.
„Niabóščyk pan moj, Stólnik, najpiéršy ŭ pawiécie,
„Pan móžny, dyj baháty, jakích mała ŭ świécie,
„Mieŭ tólki adnu dóčku, maŭláŭ aniałóčak! —
„Tož šláchta, paný bráliś, — žádny to kušočak!
„Iz šlachty maładziéńkaj adzín ščyra braŭsia,
- ↑ Łaučýná, žaná łoŭčaha; — héta čyn pólski, tož stólnik, kaštalán i druhíje.
