Až pamiéž hub mihnuła, báčycca s prypádka,
Pierš mucha, a za jóju Wójskaha łapátka.
Na Lićwié much baháta: ŭsialáki pładziácca.
Jość muchi, što šlachoćkim prózwiščam maniácca;
Janý, kažýsia, na ŭzhlad schožy druhím mucham,
Dy at muzýckich šyrėj hrudździu, taŭsciéj brucham:
Lótaja pa swiatlícy, burčáć, što kryj Bože!
Ich baš i paucina u latu nia zmože;
Kaliž i ŭplutajucca, bzýkajuć dzień céły,
Ŭ barukańni jim rády nia daść pawuk śmiéły.
Ŭsio to Wójśki hawaryŭ, dyj nia raz bažýŭsia,
Što iz šlachockich mušak rod miénšy radziŭsia,
Što jáný takim muškam, woś dla raju mátki;
Wybij da čysta šláchtu, zahinuć astátki.
Niamá čahó kazáci! — Dabródziej, chmistrýnia,
Wójśku nia jmiéli wiéry ŭ takój nawínie,
Dyj čaściéńka, dziéle much, wiali z jahó žárty,
Stáry ž swajich dakázań trymáŭsia upárty;
Paściaróh hdzie mušónku, hnáŭsia za joj ducham.
Bałazie ciapiér šláchcic zazwinieŭ nad wucham,
Jon dwójčy mach łapátkaj na suprocíŭ sónca,
Nia trápiŭ, znoŭ udaryŭ, ledź nia zbiŭ akonca,
Až mucha aduréła: u skóraj darozie,
Pabáčyŭšy dwuch ludziéj tutže pry parózie,
Biédnieńka! kínułaś miež jich hub sa strácham,
A za jóju Wójśkaha łapátka z razmácham.
Udaryŭ wiélmi krépka, až dźwie haławínki
Atčurýliś at siabié, woś dźwie paławinki
Dziérawa, u katóra piarun stréłam miéciŭ;
Kóžan z jich, atčurýŭšyś u bajáźni, stréciŭ
Ušak, s katórym póraźń zbiéhlis haławámi,
I wyskačyli na jich guzaki z sincámi.
Ščáściam nichtó na tója nia swiarnuŭ uwáhi,
