——— 40 ———
ПАЎЛІНКА. А кільчака часам з гэтага не нагоніце на язык?
АЛЬЖБЕТА. Што ты?! Ці-ж пан Быкоўскі конь?
МУЗЫКА (у старану да другога). Кнь, ня конь, а як відаць, дык быдлё парадашнае.
АДОЛЬФ (да Паўлінкі). Панна Паўлінка дык усё мне камплімэнты гавора.
ПАЎЛІНКА (расьсеянна). Ага! Камплімэнты. (Да музыкаў). Мацуйцеся, мацуйцеся, музыканьцікі. А то ўжо ногі чэшуцца. Так і хочацца з панам Адольфам сыпнуць лявоніху.
АДОЛЬФ (Фі! Я такіх мужыцкіх танцаў ня гуляю.).
МУЗЫКІ (да Паўлінкі). Дзякуем! Ужо, як належыць сабраліся; цяпер можам і рэзнуць што-колечы для паненкі. (Садзяцца на свае месцы і зводзяць інструмэнты).
ПАЎЛІНКА (да Адольфа). А якія-ж вы танцы гуляеце?
АДОЛЬФ. Гэрц-польку, падзі-спаць, манчыз, падзі-кварту. (Вылазячы з-за стала, цалуе Альжбету ў руку, да Паўлінкі). Ну, што-ж? Можа мы з паненкай папробуем?
ПАЎЛІНКА. Калі-ж я гэтых мудрых танцаў ня толькі што ня ўмею, але ніколі нават іх і ня бачыла.
АДОЛЬФ. Ня бойцеся! Я на ўсе лады выўчу паненку скакаць. (Бярэ Паўлінку — як да танцу, да музыкаў). Зайграйце нам гэрц-польку!
МУЗЫКА. Мы гэтага ня ўмеем.
АДОЛЬФ. Ну, дык падзі — спаць!
МУЗЫКА. Першы раз чуем.
АДОЛЬФ. А можа падзі — кварту знаеце?
