——— 61 ———
СЬЦЯПАН (самадавольна). Хе-хе-хе! Ужо гэтае мужыцкае насеньне ня будзе больш нашых сьцежак паганіць.
ПАЎЛІНКА. Якімку арыштавалі! Майго саколіка ненагляднага арыштавалі!
СЬЦЯПАН (да Адольфа). А ты, каханенькі-родненькі, негадзяй, вірутнік з-пад цёмнай гвязды, вон з маей хаты, каб твая і нага тут ня была! Ня мог, як трэба, па хрысьціянску — х сватам, з запаведзямі маю дачку ўзяць, але, як злодзей, хацеў праз вакно вывалачы! Вон! Вон!
АДОЛЬФ. Я… я… толькі хацеў дарогі запытацца…
ПРАНЦІСЬ (разьвязываючы вузлы). Собственно, злодзей, пане добрудзею! Падушкі і сукенкі дзявочыя праз вакно пакраў. К вурадніку, марш! К вурадніку, гіцаль, вось-цо-да!
ПАЎЛІНКА. Якімку арыштавалі! Маю зорачку ясную арыштавалі! (Дзіка). Ха-ха-ха! Зьвяры сьляпыя!!! (Як сноп, валіцца на зямлю. Суматоха. Крыкі: вады! вады!)
ПРАНЦІСЬ. Собственно, пане добрудзею, у мяне ёсьць кроплі. (Дастае з кішэні фляжку і пырска у твар Паўлінцы гарэлкай).
АГАТА (кідаючыся да Пранціся). Тудэма-сюдэма, ашалеў…
СЬЦЯПАН (панура). Каханенькія-родненькія, дзьве дзюркі ў носе, і скочнылося!
Заслона.
КАНЕЦ.
Акопы, 3.V, 1912 г.
