Гэта старонка была вычытаная
Углыбіўся Сьцёпка ў мары,
Думцэ ўвесь аддаўся, —
Пра вастрог забыў, пра нары,
Гдзе ўсю ноч валяўся,
Тут ён целам, там—душою,
Там, ў родным полю,
Гдзе хадзіў ён за сахою,
Гдзе пазнаў нядолю...
Ды забыта ўсё ліхое,
Усё, што дух смуціла, —
Асталося дарагое,
Што так сэрцу міла!
............
Але скора разсьветала —
Нудны дзень вярнуўся;
Сон і мары — ўсё прапала,
Як астрог прачнуўся…
|}
