Гэта старонка была вычытаная
Ды нясьмела, як убогі,
Вецер ў дзьверы стукне.
Думкі думку падганяюць,
Не даюць спакою:
Усё летаюць над кабетай
Нуднай чэрадою.
* * *
Уздыхнула цяжка матка.
Аб сынку гадае,
Што ў турме, у паняверцы
Кару адбывае.
І за што? У толк ня возьме
Бедная кабета
Ні законоў гэтых мудрых
Ні парадкоў сьвета…
* * *
Вецер вые за вугламі,
Ӯ коміне галосіць.
Куды толькі думка тая
Матку не заносіць?
Зябнуць вербы на марозі,
Глуха лес гамоніць.
Думка думку выклікае,
Думка думку гоніць.
|}
