Гэта старонка была вычытаная
Ӯ безгранічным небі
Роўненькім шнурочкам
Жураўлі на вырай.
Цягнуць над лясочкам.
Меншыцца шнурочэк,
У паднебьі тае;
Вось ён чуць чарнее,
З віду прападае.
І стаіш ты, нудна,
Доўга пазіраеш,
Якбы што згубіў ты,
Што і сам не знаош,
Так у час разстаньня
С тым хто сэрцу мілы,
Пазіраеш доўга
Нудны і пастылы.
Пазіраеш доўга
На дарожку тую,
Што у даль заносіць
Душу дарагую.
|}
