|
ЖЫТНІ КОЛАС.
На саломцы тонкай
У траве глухой
Сьпее—дасьпевае
Колас сіратой.
Ці то птушка Божа
Кінула зярно,
Ці то заняслося
Бурэю яно,
Ці з дзіравай торбы
Конік чый згубіў,
На чужую скібу
Зерне пасадзіў?—
Небо яно знае,
Як сюды папаў,
Хто ад роднай нівы
Зерне адарваў…
Сушыць яго сонцэ,
Клоніць вецярок;
Ные сірацінка,
Плачэ каласок,
Плачэ, што нема с кім
Думку раздяліць,
Нудную галоўку
Ціха прыхіліць
Да другой галоўкі,
Да дрогіх грудзей,
Без канца шэптацца
Ў цішыне начэй.
|
