Гэта старонка была вычытаная
Бацька запытаўся.
—„Ото дзіво!“—„Малайчына!
Я не ашукаўся:
Ты ў мяне хлапец рахманы,
Вот люблю за гэта!
Працаваць вучыся зрана,
Ў маладые лета.“—
У Алеся думак многа,
Ды ўсё думкі новы;
Твар сур’ёзны, як старога,
Нахмурылісь бровы.
Кінуў ён гульню с сябрамі,—
Трэба дбаць на хату.
Памагаць ён будзе мамі,
Бацьцы, сёстрам, брату.
Цяпер бацька адзін б’ецца
З ранку аж да ночы,
Так працуе, што пот льецца,
Лезуць на лоб вочы.
Гэтак сама адна маці —
Праўда, што сьціпная, —
Робіць ў полі і у хаце
Корміць, абмывае.
Мала з дзевак запамога —
Дробеза ўсё, дзеці!
Сам ён толькі, дзякуй Богу,
Зможэ пражыць ў сьвеце
Без падмогі, сам сабою,—
Ён—дзяцюк, хлапчына:
