Гэта старонка была вычытаная
І глядзеў так строга.
Ён зірнуў на Мікалая,
І на Юр’я з зьмеем,
На сьвятых, што і ня знае
І назваць ня ўмее
За сталом былі мужчыны
І стары меж імі,
У катораго маршчыны
Збеглісь пад вачыма;
Чэрэп гладкі, безвалосы,
Голы, як калена;
Вусы бытцам шлі із носа,
Белые, як пена.
Страшным дзед той паказаўся,—
Як бы чорт з балота.
„Мусіць, с чортам ён спазнаўся,“—
Думае блазнота.
Пазіралі дзеці скрыва
С печы і с прымурка
На Алеся, як на дзіва,
Ці якога турка.
А тымчасам стол убралі
Бутля і дзьве чаркі;
Ӯ печы весела пішчалі
Ӯ скавародцы скваркі.
Селі піць барыш мушчыны,
Дзед, падняўшы чарку,
Кажэ: „Дай Бог толк хлапчыны
Нам у гаспадарку.
