častawała, caławała, a ciapier prosta až šaleje: żanisia z joju, dy ŭsio tut! Zdureła baba i basta! Każu joj adčapisia ad mianie, waźmi majho syna Astapa, ja jaho z taboju ažaniu. Dyk što-ż, Astap pra Domnu i słuchać nia choča! I rabi tut što chočaš! Ech, kab mnie tolki, jak kolwiek dy wyswatać Wolu, a tam: (śpiawaje.)
Oj, popie, popie, baćka naś,
Adčyni carkožku, dy źwiančaj nas…
A tam, tady… chie-chie-chie! Żonačka maładaja, jak malinačka… Ech! Kab tolki Boh skarej daŭ mnie jaje… (Uwachodzić Domna.)
ŹJAWA VII
Taras i Domna.
Domna. A ja šukaju ciabie, susiedzie, šukaju, a ty tut!
Taras. A ja tut.
Domna. Dzie-ż ty prabywaješ? Mianie ci ŭspaminaješ? A ja i blinkoŭ napiakła, i kurku usmażyła, i harełački pryzapasiła, dy usio čakaju majho sakolika jasnaha, usie wočki prahladzieła, usie ścieżački pierataptała, a jaho jak niama, dyk i niama. Moża ty i nia dumaŭ aba mnie?
Taras. Dy dumaŭ użo, dumaŭ…
Domna. Nu dyk idziom, sakolik moj, skarej idziom pahutarym tam, paciešymsia…
