Hanna. Peŭnie ŭ ciabie budu dazwołu prasić. Jak zachaču, tak i zrablu. Jak ja była jašče dzieŭkaju, dyk mianie za majho staroha atopka siłaju zahnali — i żywu. (Da Woli.) A ty mnie, dziaŭčyna, nia mudruj, bo nia wymudruješ! Za wałasy da carkwy zaciahnu! Čuješ ty mnie?
Taras. Tak, tak! Nia słuchaje — kijem, kijem. Maja niabożčyca nia raz pakazwała mnie swoj noraŭ, a ja jaje kijem, kijem, a potym za wałaśniu pa ziamli paciahaju i ŭsio dobra!
Astap. Čuješ, Woleńka, jakaja ciabie čakaje dola!
Hanna. Ty, chłopča, idzi swajoju darohaju i niedawodź mianie da złości, a to i tabie dastaniecca. Takich żanichoŭ—haładrancaŭ ja daŭno bačyła? A ty, dziaŭčyna, idzi ručniki na zaŭtra hatuj!
Wola. Mama! Skarej u raku, jak da wianca!
Taras. U raku budzie jašče čas! Che-che-che! Pa wiasielli, jak skaštuješ żyćcia z takim mużam, jak ja, dumki takija z haławy wykinieš.
Hanna. A ciapier — da chaty, nia krucisia mnie tut, a ty, Astap, abminaj našu chatu.
(Za scenaju čuwać hołas Domny: „Dzie jon, dajcie mnie jaho siudy!“ Taras uciakaje, Hanna i Trachim za im. Ubiahaje Piotra i chawajeca za Astapa, za im Domna z kačarhoju).
