Dziamjan. Jak kažaš učora? Taras, wyłaź. A ty, baba, trymaj ruki pry sabie! (Chłopcy sa śmiecham pamahajuć Tarasu wyleźci.) Słuchaj, kabieta, ty każaš, što jon prysiahaŭsia ażanicca z taboju?
Domna. Učora jašče i prysiahaŭ, i bażyŭsia…
Taras. Heta nia praŭda! Chto čuŭ?
Piotra. My ŭsie, kolki nas tut jość, čuli!
Domna. Aha, bačyš!
Dziamjan. A kali tak, dyk z swatańnia ničoha nia budzie. Jość pieraškoda. Wola! adbiraj ručniki. A wy, swatki, što waša — zabirajcie i z Boham idziecie pa chatach. (Wola adbiraje ručniki.)
Trachim. Harełku, harełku pakińcie!
Hanna. A što-ż heta ciapier budzie?
Dziamjan. Da baciuški możacie nie chadzić. Usio roŭna ničoha nia wyjdzie!
Domna. Ja jamu swaje kryŭdy nie daruju!
Dziamjan. I tabie, Taras, niama čaho tut rabić. Idzi lepš z swatami da domu. (Swaty i Taras wychodziać.)
Hanna. Na wošta-ż hety, stary abarmot, za nos nas wadziŭ?
Trachim. Cicha, ša! Bačyš, harełku pakinuli!
Hanna. Hetaje hańby ja jamu nie daruju!.. znajdu i na jaho zakon. (Wychodzić.)
Domna. Pačakaj, susiedačka, i ja z taboju. (Wychodzić.)
Dziamjan. Nu, swatoŭ pazbylisia! Haloŭ-
