(Da Tarasa)
Umieŭ stary caławać
Damnu, jak na dziwa,
Dyk ciapier ty adpakutuj —
Nu, płaci-ż nam żywa!
Taras.
Domny ja nie caławaŭ —
Świedkaŭ ja zdabudu,
Was siudy nia klikaŭ ja,
Dyk płacić nia budu!
Usie. Musiš!
Chor. Jak wojt skaža, tak i budzie!
Daniła. Waša praŭda ludzi!
Chor.
A ciapier starym zwyčajem,
Skażam ŭsio, što tolki znajem!
Daniła. A ty, Wola, chočaš iści za Tarasa?
Wola. A jak-żaż! Ja i ručniki nawat padała?
Daniła. Nu dyk što-ż, Taras, żanisia!
Taras. Dy choć zaraz!
Chłopcy. Nia można!
Daniła. Čamu?
Dziamjan. (Pakazwaje na Domnu.) Woś pieraškoda!
Piotra. Panie wojcie! u hetuju subotu my ŭsie bačyli, jak Taras caławaŭ Domnu i ŭsie čuli, jak bażyŭsia i prysiahaŭsia, što ażenicca z joju! Ci tak ja kažu, chłopcy!
Chor. Hetak było, usie prysiahniom!
