13. Bulba.
Byŭ czas kali ludzi zusim nia znali bulby, bo bulba — raślina zamorskaja. Każuć, szto kaliś daŭno adzin pan wypisaŭ z-za mora niekalki bulbin i pasadziŭ u swajim harodzie. Wyrasła bulba, pakazalisia na joj kraski.
„Woś, — dumaje sabie pan, — adkrasuje bulba i tam, dzie ciapier kraski, buduć jahadki.“
Hetak i było.
Paśla krasak zjawilisia j wyraśli zialonyja, kruhłyja, bulbianyja jahadki. Pan zahadaŭ słuham zabrać henyja jahady i nawaryć sabie. Zabrali słuhi bulbianyja jahadki, padsmażyli ŭ maśle i pasypali cukram.
Nazwaŭ pan da siabie haściej i czastuje jich zamorskaj jadoj. Uziali hości pa adnej smacznaj jahadcy a prahłynuć nia mohuć: wielmi nesmacznyja! Stydna stała panu, zazławaŭ jon na zamorskuju raślinu i zahadaŭ jaje wyrwać i wykinuć won.
Kali haradniczyja wyrywali bulboŭnik,
