„Nu, usich chiba nie nakormisz; jich tut propaść“, skazaŭ brat.
„A ja dumaju — adkazała Marylka, — szto ŭ kożnaj chacie jość dzietki; jany paszkadujuć biednych wierabiejczykaŭ i pakormiać jich praz hety ciażki czas.“
39. Kuraczka-rabka.
Żyŭ dziedka, żyła babka, była ŭ jich kuraczka-rabka. Naniasła jajec powien karabiec. Dzied biŭ-biŭ, nie razbiŭ. Babka biła-biła, nie razbiła. Myszka biehła, chwościkam matnuła j razbiła.
Dzied płacza, babka płacza, kuraczka kudakcza, waroty skrypiać, sabaki breszuć, ludzi hamaniać.
Jidzie woŭk: „Dziedka, dziedka! Czaho wy płaczacie?“
„Jak-ża nam nia płakać! Żyli my z babkaj, była ŭ nas kuraczka rabka. Naniasła jajec powien karabiec. Ja biŭ, biŭ — nie razbiŭ. Babka biła, biła — nie razbiła. Myszka biehła, chwościkam matnuła j raźbiła“.
