Старонка:Prapau chalavek 1913.pdf/10

Ды і то, сказаць, ніколі
Дня спакою не было:
Ці які прыпадак ў полі
Калыхаў ўвесь дзень сяло,
Або ў лесі с кім здарэньне
На шчот трэсак там ці дроў,—
Ўсё будзіло разуменьне
Нашых сталых мужыкоў.
Пад іх гоман ціха біўся
Нёман ў беразі, як сталь,
Ў блізкой кузьні горн іскрыўся,
Грукаў молатам каваль.
Толькі ў гэты раз трывожна
Нейк шумела грамада—
Зразу сьцяміць было можна,
Што тут вынікла беда.
— Ой, не, хлопцы! на бок жарты!—
Рагавы Сымон пачаў:
— Хоць вазьмі гадай на карты:
Трэцьці дзень, як ён прапаў!
Каб, крый Божэ, утапіўся,
Дык не праўда,—ўжо-б ён ўсплыў;
Хіба ў корч ён мо забіўся,
Або плыт як прыдушыў.
Нёман повен, навет ў бродзі
Локцяў пяць, лічы, вады…—
— Га! цікавасьць з ім, ды годзі!—
Гаварыў хто з грамады.
— А мо хто забіў, глядзіце!
Час цяпер такі настаў:
Ані праўды німа ў сьвеці!—
Так Матэва разважаў:</poem>