А паглядзіць - недохватка,
Беднасьць лютая ва ўсім;
Хлеў ня крыты, пуста хатка,
І паправіць німа чым.
А ўсё гэта не давала
Навет беднаму і тхнуць.
- Кінь, Яхім! - скажу бывала:
Дасьць Бог дзеці падрастуць,
Сяк-так будзем жыць, - кажу я, -
Што так ныдзіцца дарма?
А ён бытцам і ня чуе,
Смуціць ўсё яго дума.
Ў рэшты стаў ён зыбывацца,
Ідзе, спыніцца, стаіць,
Аж нейк стала я баяцца,
Як начне ён гаманіць.
Ўстаў ён рана, яшчэ цёмна,
Плыт пашоў ён прыбіраць;
Шмат народу каля Нёмна,
Быццам мост плыты стаяць,
А ім ходу ніякога:
Плыт на плыту без канца,
Ўся загружэна дарога
Аж туды, да Бервенца[1].
От і вечэр, я чэкаю;
Крупнік ў печы адубеў.
Дзе ён? што з ім? не згадаю,
Як бы каменем ён сеў.
А не йначэй - ў задуменьні,
Аступіўся ён, упаў.
А тут Нёман пад бярвеньня
Закруціў яго, загнаў. -
- ↑ Бервенец - мейсцовае названьне лесу.
