Гэта старонка не была вычытаная
Цётка охнула глыбока,
Азірнулася кругом,
І сьлязу абцёрла з вока
Шорсткім, грубым хвартухом.
III
Ўздохі, гоман і зьдзіўленьне
Калабродзяць ўсё сяло.
- От прыява! от здарэньне! -
Толькі й гутаркі было.
Больш за ўсіх жанкі трэшчалі,
І адна перад другой
Тарапліва выкладалі
На прыяву погляд свой.
- Не іначэй, як забілі
І засунулі пад плыт:
Хлёрка Больскі гаварылі,
На яго даўно сярдзіт.
Гэты довад разьбіваўся:
- Каб забілі, Магда, знай,
Хоць які-б, а сьлед астаўся,
Як канцы ты ні хавай!
Не камар то і ня йголка:
Ўсё-ж бы бачыў хто, ці чуў...
Што плявузгаць, так саколка?
Сход жаночы тут загуў.
- Ой, сястрыцы! мне здаецца,
Што ён проста кінуў дом,
А цяпер мо дзе сьмяецца,
Як мы стогнем тут па ём! -
