Гэта старонка не была вычытаная
А той, бедны, мокне ў ямі,
Ціснуць жвір яго, пяскі... -
І жанкі ўзяліся самі
Цело вызваліць з ракі.
- Жаночкі! - Антоля кажэ:
- А вы ведаеце што?
А я знаю, хто пакажэ
Гэто мейсцэ! - А ну, хто?
- Трэба міску ўзяць, сястрыцы,
Ў місцы сьвечку запаліць,
Што свенцаюць на Грамніцы,
І ў ваду яе пусьціць.
Але толькі трэба зраньня
Гэта, любачкі, зрабіць,
І дзе міска с свечкай стане,
Там ён, бедны, і ляжыць. -
IV.
Яшчэ добра змрок ня зьгінуў,
Чуць гарэў усход нябес
І агністы блеск раскінуў
На курганы і на лес,
А жанкі ўжо чарадою
Ўдоўж па Нёману ідуць
І с свянцонаю вадою
Міску з свечкаю нясуць.
Моцна сэрцэ ў жанок б'ецца,
Нейкі страх на іх напаў,
І страх гэты ўсім, здаецца,
Языкі ім завязаў.
