От і гак і плёс адкрыты;
Зразу з гаку чорны вір;
Коціць Нёман тут сярдзіты
І па дну ганяе жвір.
Круціць, верціць, як шалёны,
Ажно бульбаткі ўстаюць,
Точыць бераг ён зялёны,
Ачэсае сабе пуць.
На гаку жанкі пасталі,
Тут, з высокіх берагоў,
Цені хат ў вадзе дрыжалі,
Гуз ківаўся Дземяноў[1],
Як ў люстэрцы, адбіваўся
С таго берага ветрак,
Ў сьветлых хвалях калыхаўся
Леса верх, як бы рэзак,
Ў гору кінуты зубамі,
І алешнік малады,
Бераг Нёмана з кустамі,
І зялёные груды.
- Што-ж, сястрыцы? пусьцім з Богам, -
Ганна ціха гаманіць;
-Бог нам будзе запамога.
Бачце, сьвечка як гарыць. -
- Божэ мілы! - ўсе ўздыхнулі.
- Ну, што-ж, Ганначка, пускай! -
Міску зьлёгенька папхнулі
- Плавай, місачка, шукай! -
Перш нейк цяжка, неахвотна
Міска стала адплываць,
Як бы ёй было маркотна
Родны бераг пакідаць;
- ↑ Дземяноў гуз - мейсцовае названьне кургана
