Старонка:Prapau chalavek 1913.pdf/22

Ото Божа моц! а любкі!
Ах, як хорашэнька йдзе!
Ўсё-ж куды-нібудзь, галубкі,
Нас яна ды прывядзе! -
Тут - адкуль ён толькі ўзяўся,
Як бы чорт яго прыгнаў, -
Комель жэрдкі увязаўся,
Быццам злыганы прыстаў.
Каля міскі завярцеўся,
Шпарка йдзе ў яе сьляды,
Ды так, падла, раздурэўся,
Як той хлопец малады.
Міска ў букту - ён за ёю,
Міска скокне - і ён скок!
Не дае ані пакою,
Так і цісьне крок у крок.
Ды ня доўга плыў з увагай -
Раздурэўся надта ён:
Цяжкім комлем, як бы шлягай,
Плясь у міску, як у звон!
- Ах! - ўсе разам закрычалі
І падскокнулі жанкі.
Разступілісь ў момэнт хвалі
І глынулі чэрапкі.
Комель жэрдкі адзінока
Стаў пры беразі ў траве,
Толькі сьвечка, лёгшы бокам,
Далей с подскакам плыве.
- Мая свечка! А сястрыцы!
Ой лавіце! прападзе! -
І, падняўшы край спадніцы,
Тэкля рынулась к вадзе,