Гэта старонка не была вычытаная
Проста ў Нёман, ў вір шалёны.
- Стой! ня лезь! куды ідзеш?!
От, кабета! Як трапёна -
Ты-ж, як мыш, тут прападзеш! -
Ледзьве Тэклю утрымалі,
Адцягнулі на грудок.
І ўсё змоўкла, толькі хвалі
З плачам білісь ў беражок.
Ціха Нёман калыхаўся
У высокіх берагох;
Дуб магучы адбіваўся
Ў яго дробных грэбянёх;
Цёмны лес сьцяной зялёнай
Цесна бераг абступаў
І на Нёман, ў яго лона,
Цікаваўс, заглядаў
І далёка кідаў цені
У вячорнай цішыне,
І шэптаў ён ў задуменьні,
Быццам гымн складаў вясьне.
Сонцэ шчыра разьлівало
Блеск прыветны і цяпло;
Поле жыцьцём трэпетало,
Ўсё сьпевало і цьвяло.
А над саменькай вадою,
Дзе размашыстай дугою
нёман лукі агібаў,
Труп Яхіма зданьню злою
Пад дзяружкаю старою
Чужаніцэю ляжаў,
