Гэта старонка не была вычытаная
І ім душу напоўняе
Цёмнай тайною сваей.
Як незначна прападае
Жыцьце беднае людзей!
Ў глыбі леса нудным звонам
Ў гэты міг званок запеў,
І панёс к шатрам зялёным
Яго ветрыка павеў
І той плач званка маркотны
Ў сэрцэ дзеду зараніў.
- Ўсё адно табе, гаротны! -
Сумна ён загаманіў.
- Едуць ўласьці на ускрыцьце -
Ціха высказаў лясьнік.
Дзед падняўся. - Эх, ты, жыцьце! -
Ўздыхнуў сівы і панік.
Мінск, астрог.
1911 г. 1-12 марца.
