Зіянне шапак гэтых медных,
Наскрозь прабітых у баі.
Люблю, ваенная сталіца,
Тваёй цвярдыні дым і гром,
Калі паўночная царыца
Падорыць сына ў царскі дом,
80 Ці перамогу над царом
Чужым святкуе зноў Расія,
Ці свой Нява, зламаўшы лёд,
Нясе яго да морскіх вод
І дні ўсхваляе веснавыя.
Красуй, Пятровы горад, стой,
А непахісна, як Расія.
Хай супакоіцца з табой
І пакароная стыхія;
Варожасць, даўні палон свой
90 Хай хвалі фінскія забудуць
І марнай злобаю не будуць
Трывожыць вечны сон Пятра!
Была жахлівая пара...
Жыве аб ёй успамінанне...
А ёй, сябры мае, для вас
Пачну сваё апавяданне.
Журботны будзе мой расказ.
Частка першая
Над спахмурнелым Петраградам
Стаяла восень лістападам.
100 Бурліва хвалямі б’ючы
Ў краі сваіх гранітаў стройных,
Нява стагнала, бы ўначы
Ў пасцелі хворы неспакойна.
Было ўжо позна, змрок наплыў,
Сярдзіта ў шыбы дождж бубніў,
І вецер дзьмуў, і выў з жальбою.
З гасцей у гэты час дамоў
Яўгеній малады прыйшоў...
Мы будзем нашага героя
110 Зваць гэтым іменем. Яно
Гучыць прыемна; з ім даўно
Маё здружылася пісанне.
