чым болей разважаў Юрка, тым часьцей паглядаў ён на сяло. І ўрэшці Юрку асьвяціла думка — пайсьці да цёткі Тарэсы і там заначэваць. Сяло было не так далёка, і Юрка жыва пачхаў у сяло. Толькі ужо ў самай вуліцы ён спыніўся і пашоў загуменьнямі.
— Ну, ты ужо вячэраў? — спытала цётка Юрку.
— Не, — атказаў Юрка і зірнуў на стол.
— Чаму-ж ты не вячэраў?
Юрка стаяў і маўчаў, спусьціўшы вочы.
— А абедаў-жа ты? — дапытовывалася цётка: — можэ ты і не абедаў.
— Не.
— І не абедаў?!
Тут цётка утаропілася на Юрку і колькі мамэнту не спушчала з яго сваіх вачэй.
— Чаму?
— Я ня быў дома.
— А дзе-ж ты быў?
— Юрка нічого не гаварыў.
— Можэ білі цябе?
— Не, але, мусіць, будуць біць.
Юрка задзіўляў цётку ўсё болей і болей. У канцы яна ня вытрывала і засьмеялася.
