Раптоўна спамінаюцца словы Войтэка, і ён, каб не пераблутаць, борзда выпальвае:
— Таму, што гэта таксама немцы, толькі сьцервы яшчэ горшыя.
Стары Штэйнмэц ледзь стрымліваецца ад сьмеху і, зьвяртаючыся да маёра, кажа:
— Вы казалі праўду.
Тымчасам Бартэк вельмі задаволены сабою і, вырачыўшы вочы, глядзіць на яго эксцэленцыю.
— Хто сёньня выграў бітву? — ізноў пытаецца гэнэрал.
— Я, ваша эксцэленцыя! — доўга ня думаючы адказвае Бартэк.
— Але, але, ты! — усьмяхаючыся, пацьвярджае Штэйнмэц. — І вось табе награда.
Стары ваяка дае Бартэку крыж. Добры настрой духа гэнэрала саўсім натуральным шляхам адбіваецца на тварах палкоўніка, маёра, капітанаў і г.д. аж да унтэр-афіцэраў. Калі гэнэрал ад’ехаў, палкоўнік дае Бартэку дзесяць талераў, маёр пяць і гэтак далей. Усе паўтараюць, сьмяючыся, што ён выграў бітву, ад якой прычыны Бартэк з радасьці на сёмым небе.
Дзіўна. Адзін толькі Войтэк ня надта здаволены з нашага рыцара.
Увечары, калі абодва яны селі каля агню, і калі Бартэкаў рот гэтак сама быў моцна напханы гарохаваю кілбасаю, як сама кілбаса гарохам, Войтэк сказаў:
— І дурань-жа ж ты, Бартэк, саўсім дурань.
— А што? — праз кілбасу пытаецца Бартэк!
