Гэта старонка не была вычытаная
З будынкаў, што немцы спалілі,
Астаўся адзін катушок,
Прыгрэбнік пад порывам гнілі,
Прыпаўшы на жоўты пясок.
Бярложак Мікітка ў ім зладзіў,
Саломы і сена прынёс.
Прысеў там, як цар на пасадзе,
Хоць цар не зазнаў яго слёз.
Над стрэшкай працягла сасонка
Шушукала з ветрам начным,
Над вухам камарык гуў тонка
Напевам сумотным адным.
Ды дзесь за ракою, над лугам
Засвішча, бы ў дудку, кулік,
А мыслі плывуць сваім кругам -
Дарогай сірот-гарамык.
II
Ноч. У мроку нікнуць травы
І кусты.
Месяц рог спускае правы
Ў лес густы.
Сее зорачкі-каралі
Млечны пас.
Пеўні поўнач адкрычалі -
Позні час.
