— Памятаю.
— Што-ж?
— Не скажу.
— Тады можа мне сказаць?
— Так, скажы… але толькі калі-небудзь у другі раз.
— Не, цяпер.
— Не, не трэба — лепш заўтра.
— Не, не, дяпер, Бэкі. Я ціханька, я шапну табе на вушка.
Бэкі не ведала, што сказаць, а Том палічыў яе маўчанне за згоду, прылажыў губы да самага яе вуха і паўтарыў гэтыя словы. Потым сказаў:
— Цяпер ты мне шапні тое-ж самае.
Яна доўга адмаўлялася, потым папрасіла:
— Адвярніся, каб не бачыць мяне, — тады скажу. Толькі ты нікому не расказвай, — чуеш, Том? — нікому, нікому! Добра?
— Не, не, я нікому не скажу, будзь спакойная. Ну, Бэкі!
Ён адвярнуў твар, і яна саромліва прашаптала:
— Я… вас… кахаю!
Потым ускочыла і пачала бегаць вакол парт, ратуючыся ад Тома, які ганяўся за ёй; потым зашылася ў кут і закрыла твар белым фартухом.
— Ну, Бэкі, — абвясціў Том, — цяпер усё ўжо скончана, — засталося толькі пацалавацца.
І ён цягнуў яе за фартух і за рукі.
