i razlehłasia niejkaj fantastyčna-krasočnaj hrupaj; inšyje parazciahiwalisia na ławach, to pazbiwalisia ŭ malenkije hurtki, ścicha pamiž saboju hutaračy. Saŭsim na staranie-zdalok, taksama prycichšaja, kampanija našyhh apiakunoŭ-palicejskich.
Наша ж-и-и-изнь коротка-а-а
Все уно-о-о-сит с собо-о-ю;
Наша ю-ю-но-о-сть, друзья-я-я,
Пронесе-е-тся стрело-о-ю;
Srabrystym tnaram niechta adazwaŭsia z doŭhich ławaŭ.
"Проведем-теж, друзья-я-я,
Эту но-о-о-чь веселе-е-ей:
Пусть студентов семья-я-я
Собере-е-тся тесне-е-ей!"
Družna padchapiŭ wializarny chor.
"Не люби-и-ить-погуби-и-ить
Значит жи-и-знь молоду-у-ю,
Znoŭ zwinieŭ toj samy tenar, a pasla znoŭ u adkaz-hrymieŭ chor.
Nastroj byŭ minorny. Szto-ž budzie z nami dalej?
Čas ad času ŭskakiwali, pakazywalisia niejkije čyny žandarmeryi, ale na ŭsiakija našyja pytańni, zaŭsiody byŭ adzin adkaz: „nie mohu znat'." Ci moh, ci nia moh jon znać-licho jaho biary, ale heta niapeŭnasć nahaniała na nas niejkuju nudu. Adno što cikawiła nas-he-
