dziŭsia wypuścić na wolu niepažadanaha dla nas tawaryša.
Prykraje, ciažkoje, wielmi ciažkoje ŭražeńnie zrabiŭ na nas heny wypadak, nu-ale ničoha nia zrobiš: u najlepšaj siamiejcy mohuć być kaleki...
Czakali nas wypadki jašče horšyje, jašče bolš balučyje.
Pakazaŭsia niejki čyn i staŭ wyklikać proźwiščy ŭsich žydkoŭ, jakije byli pamiž nas.
― Pa što hetaja štuka? - spytalisia my.
― Im treba zjawicca ŭ turemnuju kantoru, ― adkazaŭ čyn.
― Pa što? ― znoŭ pytajemsia.
- Tam wyjaśnicca, - adkazali nam.
— Biaz ahulnaj narady i pastanowy jany ad hetul nia wyjduć! Pryjdzicie praz paŭhadziny, rašuča skazali my.
Narada. Sabralisia ŭ najbolšaj kamery, ale i tam, razumiejecca, ciesna było.
Spierša byli hałasy, kab nia wypuščać tawaryšoŭ, ale samyje žydki zapratestawali prociŭ hetaha, kab časam nia wyzwać hetym niejkaha niepažadanaha prymusu z boku turemnaha načalstwa.
Praz poŭhadziny jany wyjšli i... ŭžo nie wiarnulisia.
Jak paśla my dawiedalisia - ich usich adrazu wysłali na
"rodinu". Heta
značycca, što
ich parazwozili pad apiekaj žandaroŭ da backoŭ
i tam zdali ich pad rospiski...
