— "Wpierod! wpierod!-kryčyć jon,- asadi nazad! nazad asadi!"
Za nim honiacca studenty, bjuć bytcam — jak žandara - kulakami, starajucca jaho ściahnuć, zwalić na ziemlu, a toj ažno pienicca ― tak adbiwajecca.
A tym časam hetkich žandaroŭ prybywaje i prybywaje: kali ty sam nia ŭskočyŭ kamu na kark, dyk, aby zaŭwažyli twaje zdarowyja plečy, uskočać na ciabie.
Nikomu i ŭ dumku nia prychodziło hniewacca za heta; naadwarot: treba było jašče iržać i dobra wykidywać nahami - padbrykiwać, jak i prystała dobramu kaniu.
I kali ja ŭspaminaju minułaje i pryhladajusia da ciapierašniaj moladzi, to ŭ mianie zjaŭlajecca adno pytańnie: kali jany mahli tak chutka pastareć? Chto tak chutka wyrwaŭ u ich maładuju dušu? Chto pazbawiù ich hetaha najdaražejšaha skarbu?
Daŭniej — nawuka była nawukaj i, razumiejecca, bolš joj zajmalisia, čym ciapier; surjoznyja zaniatki, schody, narady, praca ŭ bibliatekach i inš. - i jšli nia spyniajučysia, adnak zastawałosia času, kali maładyja, nie zatručanyja jašče ničym, dušy irwalisia da ščyraj, mo' nat časam krychu naiŭnaj, ale čystaj, praŭdziwaj wiasiołaści.
Ale pa što ab hetym uspaminać? pa što hawaryć??
