hu, ŭ našym sercy, ŭ našaj dušy? Što heta?? ― kidaŭ pytańni jon.
Ale atkazu nia było: ścichli usie, ścichli i ŭwažna ŭhledalisia ŭ mała tady jašče nam znanaha pramoŭcu.
Z doŭhimi jasnymi wałasami, z jasnymi błakitnymi wačyma, skuliŭšysia niejak, siadzieŭ jon na narach i ciažka dychaŭ.
Pryčynu takoha nastroju, pačaŭ jon dalš, treba šukać u tym uražeńni, jakoje zrabiŭ na nas siahoniašni kancert. Čuli my tam takija pryhožyja pieśni ― ukrainskija, rasijskija, polskija, litoŭskija,-skažycie ž wy mnie, čyje piesni najbolš wam spadabalisia?
— Usie jany adnalkowa pryhožyja, ŭsie jany roŭnyja,-adazwaŭsia niechta z naraŭ.
― Spytajciesia ž tych, chto siahonnia tam piejau — nie taki atkaz pačujecie wy: palak — budzie chwalić swaju pieśniu, ukrainiec - swaju, rasijec - swaju i hetak dalš, — znoŭ pačuŭsia hołas pieršaha pramoŭcy; — i nia dziwota: kožnamu swajo rodnaje — najmilejšaje, najdaražejšaje; dla nas ža jany, wy skazali praŭdu,-ŭsie roŭnyja, adnalkowyja, bo... adnalkowa čužyja!".
My — pamiž hetych narodaŭ ― jak tyja pakryŭdžanyja siroty... tak ― pakryŭdžanyja: adabrali ŭ nas wolu, swabodu... nu, ale puty nałažyć -na našyja dumki, na našuju dušu nie ŭdasca!..
― Našyje łuhi-dla nas ćwituć; našyje kałasy dla nas šepčuć; našyja rečki - dla nas
