hudziać; našyje lasy ― dla nas šumiać, a našyja sumnyja pieśni dla nas i tolki dla nas źwiniać i-buduć źwinieć!..
― Čuli wy hetkuju pieśniu:
„Oj lacieli hu-u-u-si
Dy z pad Biełaj Ru-u-u-si"...
Zaciahnuŭ prycišanym nizkim tenaram swaju pieśniu, ale zaraz ža hetaja melodyja abarwałasia i pačuŭsia suchi, ciažki, nadrywajučy hrudzi, kašal.
Usie zasłuchanyje ŭ pieršyja słowy pieśniara, ciapier trywožna ahlanulisia na jaho: nie zwažajučy na ciemru, jakaja abchapiła ŭžo našuju kameru, ŭbačyli my jak u rukach pieśniara mihanula bielaja chustačka, jakoj jon pačaŭ staranna wycirać swaje wusny...
Adzin sa studentaŭ ― medyk ― chutka saskočyŭ z naraŭ i - kinuŭšysia ŭ kalidor, pryjmčaŭ adtul wady i padaŭ kašlajučamu tawaryšu. Toj napiŭšysia i ciažka dychajučy, jašče bolš cichim hołasam znoŭ pačaŭ:
— Nie mahu ja piejać, nie mahu - u hrudzioch nia ŭsio, widać, u paradku, nu ale heta minie. Ja wam choć tak - biaz melodyi ŭspomniu niekalki rodnych našych pieśniaŭ.
I pačałasia deklamacyja bielaruskich pieśniaŭ...
Płyli jany ― adna za druhoj płyli...
Nie piejaŭ ža jon ich, a tolki słowy hawaryŭ, a zdawałosia, što słowy hetyja pływyć,
