biłosia heta ŭ takoj formie, što słuchać možna było biaz brydaści, biaz hidy.
Dla prykładu ŭspomniŭ tut choć paru apawiadańniaŭ.
Oś siadzić na narach hety samy "zasłužony" matematyk; uwokał jaho ― cełaja hramada, a jon zakinuŭšy ažno na plečy swaje doŭhije, jak smol ― čornyje wałasy i, bytcam razčesywajučy tonkimi, biełymi palcami baradu, pačynaje:
― Ech bratočki maje, dzietki maje, da čaho my dažylisia? Zdrabnieli my, zdrabnieli: nat wydumać ničoha nia možem, kab nudu swaju razahnać! A oś pasłuchajcie, jakije daŭniej byli pamiž nas wostreńkije chłopčyki:
Byŭ tady ja na pieršym jašče kursie. Kali razpačalisia ekzaminy dla kančajučych naš fakultet, pajšoŭ i ja pahladzieć i pasluchać, jak tam buduć "rezać".
Najbolš cikawilisia ŭsie, jak projdzie ekzamien Mikicie. Heta byŭ wializarny ― jak niadźwiedź ― student, katoraha znali i zwali ŭsie prosta Mikitaj. Znaŭ jon astralohiju lepš samoha lektara i za heta prafesar jaho nadta nia lubiŭ. Usie byli pierakonany, što na ekzaminie Mikicie prydziecca tuha, bo prafesar rezać umieŭ: spytaje nieŭspadzieŭki jakoje hłupstwa i... chłapiec spioksia.
Dyk nia dziwa, što jak tolki wyklikali Mikitu -ŭsie ažno zawarušylisia za stáłom, aprača ekzamienataraŭ, siadzieli tam jašče niej-
