kija "świaciły nawuki" ― słowam cełaja ceramonija.
Ali ŭsie hetyje jahomaści ― jak ni brali ŭ laščotki Mikitu ― toj ani zapnuŭsia: na ŭsie pytańni atkazywaŭ, bytcam, kpinkujučy, ale z takoj hłybokaj znajomaściaj, što ŭsich ździwiŭ swaimi atkazami.
Zdawałosia, što ŭžo kaniec, ažno prafesar ― lektar Mikity, kruta pawiernuŭšysia da jaho, raptam pytaje:
― A wy bačyli miesiac? (łunu).
Usie ažno žachanulisia. Kab zadawać takoje pytańnie kančajučamu fakultet studentu-heta było bolš čym świnstwo.
Hlanuli my na Mikitu; źbialeŭ, maŭčyć, tolki swaimi bliskučymi wačyma pilna ŭhledajecca ŭ prafesara.
A toj znoŭ:
― Miesiac wy bačyli?
Mikita, pamaŭčaŭšy jašče chwilinu, spakojna atkazywaje:
― Panie prafesaru, miesiaca ja nie bačyŭ.
U prafesara ažno wočki zaharelisia: zławiŭ, dumaje, dy iznoŭ da Mikity:
― Jak, jak? miesiaca wy nikoli nie bačyli?
― Pryznajusia: nie bačyŭ. Šmat ab im čuŭ, jašče bolš čytaŭ, mahu wam wyłażyć usie nawukowyja ab im dannyja i wykazać swoj asabisty pohlad, ale jaho samoha bačyć ― nie dawiałosia.
Nieŭspadzieŭki ŭsia sprawa pierakuliłasia:
