КОНВУЛЬСІЯ ж. лац. лек. сутарга, сутаржка.
КОНГЕСТІЯ ж. лац. лек. прыліў крыві да якой часьці цела; захлань.
КОНГЛОМЕРАТ м. лац. мяшаніна.
КОНГРЕС м. лац. зьезд.
КОНДЕНСАТОР м. лац. прылада да згушчаньня; згустатар, згустыр.
КОНДИТЕР м. лац. цукернік, цукерніцтва, цукерніца.
КОНДИЦІЯ ж. фр. умова, забавязаньне; гаворыцца аб лекціях вучыцеля у прыватных дамох: У яго ёсьць кодыціі, выехаў на кондыціі.
КОНДРАШКА м. крывавы або нервовы параліж; паляруш. Каб це паляруш скруціў.
КОНДИТНЫЙ сьпісак фр. запісі аб паступаньні і здольнасьцях; паводчая ведамка.
КОНДУКТОР м. лац. праваднік, павадыр.
КОНЕЦ м. агульн. слав. канец, кончык, канчар, канчак, канча, канечны, канцавы, канчатны, канчавіна, канчатка, канчатковы, канчаць, кончыць, канчальны, канчанін, канчанскі, канцаваты.
КОНЕЧНО прысл. конча, ачколечы, ведама.
КОНИЧЕСКІЙ, кучмаваты.
КОНКРЕТНОЕ лац. паняцьце уяўнае, рэчавістае.
КОНКУРС м. лац. спабор, спаборніцкі.
КОНКУРЕЦІЯ ж. лац. спаборчывасьць.
КОНКУРЭНТ м. лац. спаборнік, спаборніцкі.
КОНОБЬ ж. конаўка, коўш.
КОНОВАЛИТЬ, канавалаваць, канавал; лягчай, лягчыць. „Але, ось, быў у нас лягчай, звалі яго Нічыпарам… бывала падыдзе к жарабцу, пагладзіць яго па азадку, — той і стаіць як укопаны.“ (Сержпут. 47). Валох, валошыць.
