Гэта старонка не была вычытаная
Цьмяна, бледна, чуць прыметна,
Зьліўшыся ў раўніну.
І выходзіць цень бясшумна,
Глуха дакладае:
—Я напоўніў людзям гумны,
Я—Год Ураджаю.
Людзі трохі падабрэлі,
Ураджай хвалілі,
А як хлеб мой яны зьелі,
Дык мяне забылі.
Паліняла і зьвялася
Памяць між народу.—
Так сказаўшы, адыйцілася
Цень Ураджаю Году.
—А я голадам вядомы,
Я—Год Галадоўлі.
Я спустошыў людзям домы,
Гумны, ўсе будоўлі.
Мерлі людзі і жывёла,
Як з атруты мухі,
Шчысьціў я ім ўсё да гола,
Нарабіў разрухі,
А мяне дагэтуль людзі
Часта ўспамінаюць;
Так было і гэтак будзе:
Зла не забываюць!—
Так сказала цень з крывавым,
Агнявістым знакам.
—Я быў згодай, быў, ласкавым,
Рассыпаўся макам,
Каб ўсе людзі жылі ў згодзе:
Згода панавала,
Быў парадак, лад ў народзе,
Царствы сябравалі.
