Гэта старонка была вычытаная
Сын даўно, даўно ў вастрозе —
Ужо трэце лета!
Забастоўку зрабіў хлопец
У дварэ у пана,
І за гэта да астрогу
Прывялі Сьцяпана.
Пастаяўшы, зноў аб дзьверы
Рукі абівае:
У начальства знайсьці праўду
Думае старая.
У наплечніках начальнік
Падышоў к варотам.
— Мой паночак! мой любенькі!
Ой, маё ты злота!
Дазволь сына мне пабачыць!
Ня тутэйша, пане…
Пашкадуй мяне, старую!
Мокну спазараньня…
Бачыш — дождж халодны сее
Спорна і аблажна…
Паглядзеў начальнік зьверам
І сказаў: „ня можна“.
Цяжка, цяжанька ўздыхнула
Бедная жанчына —
Налучылася такая
Ёй, відаць, часіна.
