Гэта старонка была вычытаная
І чуткае вуха той плач улавіла:
„Ой, дзетанькі!“ — плача яна:
„Ці-ж я затым вас на сьвет нарадзіла,
Каб век векавала адна?
Каб крыўдзілі людзі і жыць не давалі?
За што-ж вы зракліся мяне?
За што вы матулю жывой пахавалі?“
Так скардзіцца ўсё ў цішыне.
1912 г.
|}
