|
Павесіў поэт сваю музу на плоце.
— Ну, муза, прыляж!
Ня тромкне мой палец па звонкаму дроце,
Ня тромкне, шабаш!
Даволі блукалі з табою па сьвеце —
Сьвет жорстак і глух.
Над соньню балотнай мітусіцца сьмецьце
І прокісьлі дух.
Засьні-ж, мая муза, у холадзе жвіру,
На доўга засьні!.. —
І муза заснула, і змоўкла там ліра —
І згасьлі агні.
Пад плотам пахована муза поэта,
А сам дзе поэт?
Сьпявае з другою, ці-ж дзіва нам гэта?
Такі ўжо наш сьвет.
Над долам, дзе схована бедная муза,
Шапоча вярба
Ды грэе на сонцы брудастае пуза
Хаўроньня раба.
1925 г.
|
