Старонка:Zbor t2 1929.pdf/104

Поле жыцьцем трапятала,
Ўсё сьпявала і цьвяло.
А над саменькай вадою,
Дзе размашыстай дугою
Нёман лук агібаў,
Пад дзяругаю старою
Труп разбухшы ўвесь ляжаў.
Збоку Нёман гойдаў воду,
Залацілася жарства,
Толькі труп парушваў згоду
І той вобраз хараства.

1911 г.

|}