Гэта старонка не была вычытаная
І старую
І рудую…
Засярдую,
Засярдую!“
Хлопцы ног не шкадавалі.
„Гэй, Паўлюк! вярні-валі!“
І кружыліся, ляталі,
Нібы тыя матылі.
А дзяўчата — макаў цьвецік,
Шчокi ружамі цьвітуць.
Аддасi ты ўсё на сьвеце,
Як чарамі аплятуць.
А як пойдуць яны ў скокі —
Кроў гарыць, ну, любата!
І хоць сам скакаць ня дока,
Але дол таўчэ пята.
Кончаць танцы, адпачынуць,
Пот музыкі абатруць.
Хлопцы-ж проста ў сьнезе стынуць,
Потым зноў у скокі пруць.
II
У карчму зімовым часам
Валам ціснуўся народ,
Забаўляўся самапасам
Дні і ночы напралёт.
Моладзь ладзіла ігрышча,
Людзі сталыя — банкет,
