Гэта старонка не была вычытаная
Стаў Кандрат з Базылём
Пасярод карчомкі.
Валасамі-гальлём,
Нібы тым памялом,
Страсянулі ёмка.
To адзін, то другі
Плячуком ускіне.
Рукі іх — лук тугі,
Постаці іх ногі
У належным чыне.
Тупнуў першы Базыль
Ды падаўся ўправа,
Заламаў на бок брыль
І мільгнуў, як матыль,
Спрытна і рухава.
І Кандрат яму ў лад
Зачынае хвацка,
Аж халат, рад ня рад,
Ідзе ўперад, назад,
Як і шапка-пляцка.
І пашлі гаварыць
Ногі, як віхура.
Скуль у іх тая прыць!
Ну, здаецца, гарыць
На іх сама скура!
Ну, і шум быў тут, шум, —
Не давядзі божа!
Пляскаў сват, пляскаў кум.
