Пакараў мяне бог,
Што павёў па дзядзькох
Вялікодным вясёлым дзяньком.
Піў у іх, колькі мог,
Пластам там чуць ня зьлёг
І ня зьвяў, не заснуў за сталом.
Ды дазвольце ўжо мне
Аб радні і гульні
Праўду толкам, як ёсьць, расказаць.
Быў выпадак ня ў сьне,
А ў сваёй старане,
Як пашоў я дзядзькоў віншаваць.
Вышаў зранку я ў пуць
І рашыў ня мінуць,
Не пакрыўдзіць нікога з дзядзькоў:
К тым, хто бліжай жывуць,
Папарадку вярнуць,
А ня рвацца на дзесяць кускоў.
Першы дзядзька — Паўлюк.
Падыйшоў я і — грук,
Аж ён сам ад суседа бягом.
|